Vasar og silicon

Við Kristinn fórum í Borups ( skólans hans Jóns) síðdegis á föstudag til að sjá sýningu þar. Á leiðinni út á lestarstöð tók ég eftir því að annar úlpuvasinn minn var óvenju útoðinn, samt var ég með hanskana á höndunum. Ég athugaði málið og í ljós kom að fyrir utan þetta venjulega (s.s. síma, snýtubréf, lestarkort og peningabuddu) hafði þokkalega stór límbandsrúlla á statívi troðið sér í vasann. Fyrst skildi ég ekkert í þessu, en svo rifjaðist upp fyrir mér að ég hafði notað límbandið daginn áður, til að líma nafnið hennar Freyju á póstkassann okkar. Kristinn tók það ekki í mál að snúa við til að losna við límbandsrúlluna, enda lestin rétt ókomin. Ég gekk bara um með ókennilega bungu á skrýtnum stað í þessari bæjarferð. Daginn eftir labbaði ég inn á hælabarinn rétt við Nørreport og bað um silicon. Maðurinn horfði á mig í dálitla stund og virtist ekki alveg skilja mig. Spurði svo hikandi: " ertu að meina svona til að vatnsverja?"
Að lokum, stuttmyndin hans Jóns sem við sáum á föstudaginn, var góð.